Kendini Zincirlemek

Ne çok olanaklara sahip bugün insanoğlu.
Teknolojik nice araç ve gereçlere.
Bunları, çocukluğunda hâyâl bile edemezdi belki.

Biz çocuklarına,
Çocukken şöyle derdi rahmetli babam.
Benim çocukluğuma göre,
Siz padişah çocuğu gibi yaşıyorsunuz.
İnanmazdık buna, güler geçerdik.
Bunun neresi padişah çocukluğu diye.
İçimizden tabi ki.

Ama, bilemiyorduk o zaman,
Babamın yaşadığı çocukluk dönemini.
Şimdi hâlâ daha bilemediğimiz gibi.
Çünkü, o dönemi biz yaşamamıştık
Ve hiçbir zaman da yaşayamayacaktık.
Babam 1327, yani milâdî takvime göre 1911,
Ben ise 1958 doğumluydum.

Ancak, şimdi çok iyi bildiğim şu ki;
Kendi yaşadığım çocukluk
Ve şimdi çocuğumun yaşadığı çocukluk.
Şimdi benim çocuğum
1984 doğumlu olmasına rağmen,
Benim çocukluğuma göre,
Gerçekten padişah çocuğu gibi yaşıyor.

Şimdi anlıyorum, babam haklıymış,
Hem de çok çok haklıymış.
1911 – 1958 arasındaki farkın yanında,
1958 – 1984 arasındaki farkın sözü mü olur?

Ama, 1958 – 1984 arasında bile çok fark var.
İki divan – bir kilim deyimi gibiydi
Bizim çocukluk yaşantımız.
1964 yılında dinledim radyoyu evimizde.
Lambalı türünden, kocaman.
1965 yılında buzdolabımız oldu.
1971’de de çamaşır makinası alındı,
Merdaneli olanlardan.
Televizyon evimize 1972 yılında geldi,
Ben 14 yaşındayken.
Çocuğumun televizyon izlediği yaşta,
Ben televizyonun adını dahi duymamıştım.

İlk takım elbiseyi ve iskarpini 1969’da giydim.
İskarpin ısmarlama yapılmıştı, hiç unutmam.
Ortaokula başlayacak ağabeyime alınırken
Alınmıştı bana da.
Yoksa onu da görmezdim 1971’e kadar.
Yani, kendim ortaokula başlayıncaya kadar.
Otomobil görmüştüm ama,
Kendimizin olacağını hâyâl bile edemezdim.
Çünkü, ufak tefek esnafın bile değil,
Büyük iş sahiplerinin otomobili vardı ancak.
Bırak, aylıkla yaşayanlar şöyle dursun.

Bilgisayar mı?
Aklını başına al, sen ne diyorsun?
Bu kelime neyi ifade ediyor,
O da ne demek? Biz çocukken.

Gerçi biz çocukken, dünya uzay çağındaydı.
1967’de aya ilk insan ayağı basmıştı.
Ama, bizim gerçeğimiz böyleydi işte.

Vesaire – vesaire.
Eğer istiyorsan bir ton örnek de kendin ekle bunlara,
Kendi çocukluğundan.

Bırak nesiller arası çocukluk dönemlerini,
Ben, bugün, öyle bir yaşam düzeyindeyim ki,
Bunu çocukken hayal bile edemezdim.
Çünkü, yoktu bugünkü teknoloji o zaman.
Olmayan şeyi nasıl hayal edebilirdim.

Ama tüm bunlara rağmen,
Zannediyorum babalarımız bizden,
Biz de çocuklarımızdan,
Çok daha mutlu yaşadık çocukluk dönemlerimizi.

Evet, bugün, tüm bu olanaklara rağmen,
Yine de çok mutsuz insanoğlu.
Neden acaba?
Teknolojiyi, insan onuruna yakışmayacak
Bir şekilde mi kullanıyoruz?
Yoksa kendi var ettiğimiz teknolojinin
Esiri olduk da, o mu bizi kullanıyor artık?
Ne dersin?
23.6.1998 – Salı