Kendini Yermiş Şiiri - Kemal Berk

Ne elde var, nede dilde silgisi
Gönülden silince, huzura ermiş
Küsmek nedir?, bir kez olsa bilgisi
Hırsının kurbanı kendini yermiş

Hangi ilim ile yola çıkarsın
Yaptığın iyiliği, her gün sayarsın
El mi öpem senin? surat asarsın
Laf çakmazsa eğer, kendini yermiş

Su akar yüksekten yolunu bulur
Bendini bağına, çeviren ulur
Tarla servet saçar, bizim ki kurur
Bağımda gül görse, kendini yermiş

Sağa sola bakar, yolunda gider
Havayı atarken rüzgarı yeter
İplisi ipsizi yaveri biter
Selamı vermezsen, kendini yermiş

Cömertlik parayla, gösteriş oldu
Verirken garibi, reklama boğdu
Almayan aç kalır, alan saç yoldu
Binmezse sırtıma, kendini yermiş

Bir pide beş lira, elinde yoksa
On kapı dolaşsan, eksiği çoksa
Allah yardım etsin, diyenler varsa
Utanan çaresiz, kendini yermiş

Hey gidi hey, neler gördük bir bilsen
Evlat zevk sürerken, babayı görsen
Yürek kırk yamalık, dökerken gelsen
Ata derdi demez, kendini yermiş

Acımız derdimiz, geçmiş günlerde
Damdan düştüm desem, dostlarım nerde
Gül kururken dostlar post için yerde
Demedim mi diyen, kendini yermiş

Kül özü, Allahtan başka, dost yoktur
Dost dediğin, yardan, atanlar çoktur
Parmaksız zindan da yaşamak zordur
Dünyaya aldanan, kendini yermiş

Kemal'eren Kemal Berk
24.5.2022