Kendini Yaratanların Öyküsü

bakışında donuk yüzlü bir ay
can çekişen bir umudun çığlığı
çığ gibi saplanmış yüreğine
barut düşmüş, kurumuş kırağı
üflesen tutşacak steplerin

ateşini gördüm rüyasında kalbimin
mermer gibi dimdik, alevden bir kale
anlı şanlı bir savaşçı gibi muzaffer
bütün ölümlerden acı
bütün ölümlerden yüce
bir ölüm saklanır göğsün içinde

suyu çekilmiş topraklar gibisin
başakları yolunmuş buğday tarlaları
öldürülmüş çiçekler gibi solgun yüzün
ve çağrısına kulak veremediğin sesler gibi
terkedilmiş içindeki kentler –yapayalnızsın-

öyle bir andı
gelip düşlerime konuşun
Ekim’din, onyedisinde ayın
bıyıkları yeni terlemiş bir delikanlı umut
güneşin her gün yeniden doğuşu gibi
çırılçıplak ve kızıl

görkemli bir öyküdür bu
tarihi yazan, kendini yaratan
ve aşkı, ve seni, ve beni yazan
dünyanın dili suskundur
kandan, kemikten ekmekten
kardeşlik yaratan
insanlarının öyküsüdür yani

sen ey
damar atışları parçalanmış kaya bakışlım
bu kan izlerini, bu suç izlerini
gözyaşlarında arıtmak için toprağın
öfkeler doğurursun her sabah
kan içinde dört nal seken taylar gibi
bir kalem utku, bir fidan boy
dinle artık yüreğini ve duy şimşeğin sesini

“şeytan azapta gerek”
aç çocuklar yasaklıyor matem tutmayı da
barışın türküsünü söyle
aşk sensin, sevda senin kitabında...