Kendini Yakarsın Şiiri - Mustafa Küçükönder

Kendini yakarsın,
Bir tutam karanlıktır gökyüzü,
Umut doğar yapraklar düşerken
Biranda yağıp bitmiştir yağmur,
Toprak kokar buram buram.
Esen rüzgarla paçalarına yapışır,
Sarı sarı yapraklar.
Saçların dağılır, gönlün dağılır,
Kulağınsa eski bir ezgiye evsahibi.

Kendini yakarsın,
Yine de karanlıktır gökyüzü,
Bembeyazdır heryer,
Karanlığa inat parlar kartaneleri,
Ve yüzüne çarpar iğne iğne,
Saçların da aklaşır, elbiselerinde,
Sözlerinde...............
Üşürsün, mosmor olur ellerin,
ısıtmaya yetmez seni elindeki tütün,
Çatlar dudakların, sözlerin de birlikte.

Kendini yakarsın
Hala karanlıktır gökyüzü,
Yeni tomurcuk verir bahçedeki gül,
Çimenler yetişir, çiğ tutar olur,
Ve dönmüştür göçmen kuşlar.
Tabiat gebedir yeni ailelere,
Sende yalnızlık hakimdir.

Kendini yakarsın,
Asla aydınlanmaz gökyüzü,
Havadaki sıcaktan da çöldür yüreğin,
Ne bir damla su, ne de serabı,
Kandıramaz seni,
Artık bu son mevsimdir...............

27.09.98-İstanbul