İnsanlar kendilerine karşı dürüst olabilseler, her şey daha mantıklı daha güzel olacak.Ancak insanlarda kendilerinden bir kaçış var.Kendilerini konuşmak,ne hissettiklerini dile getirmek onlar için bazan bir felaket, bir tartışmanın ve kırgınlığın başlangıcı olabiliyor.
Ben neyim,diyemiyor insan.Kendi gerçeğini kabullenemiyor. Yaşama şöyle bir bakıyor yaşamdaki şablonları gözden geçiriyor, hah! işte ben böyle olmalıyım,diyor.Ve artık 'Kendi' olmuyor insan...Olmak istediği şablonu gerçekleştirmek için çaba sarfediyor.Sonuç elbette oturmayan kişilik sonucu hep hüsranları yaşıyor.Ve mutluluk elbet aslanın ağzında oluyor,her zaman.
Oysa, insan kendini şöyle bir yoklasa,ben neyim; ben neler hissediyorum.
Ben,ben olduğum için iyiyim,güzelim,doğruyum.Ben benim,ben başkası olamam,demeli.
İnsanın kendisi olabilmesi için bilimle içiçe olması gerekir..Hele psikoloji bilimiyle haşır neşir olmalı.Kendini tanımayan,kendini anlayamayan insan başkasını hiç anlayamaz.Ancak bu anlamanın yeri nasıl dolduruyor.Toplum
da kendisi olmayan insanların uydurdukları,gerçekle ilgisi olmayan davranışları anlama kalıpları var.Kişi kendisi olmadığı için gördüğü aynı davranışı,aynı yanlış anlayışla hem de irdelemeden kalıp olarak yorumluyor. Oysa başkasının ne demek istediğini anlamak ancak o insanı iyi dinlemekle,vücut dilini iyi yorumlamakla ve de anlaşılmayan noktaları bizzat kendisinden sormakla doğru anlayabiliriz. İnsanı anlamak için biraz e-
mek gerekiyor.Oysa düşünmeyen,araştırmayan sığ toplumumuz kalıp yorumlarla insanı anlamaya çalışıyor.Ve tabiiki toplumda sağırlar diyaloğu,kendini yaşayamama, bunun akabinde yığınla mutsuz insanlar sıralanıyor.
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de şeytan, bir günahı,
Seni beklediğim kadar.
Geçti istemem gelmeni,
