Kendini Özleyen Şiiri - Ekrem Bozkurt

Yırtıcı bir karanlık eritiyor
Gözlerimin, gözlerimin akını
Hoyrat bir hayat yoruyor beni
Ağaçlar yüzümü tırmalıyor yokuş yukarı
Bulutları asılı gökyüzünün kuşları göçmen

Yüreğimi kanatıyor bu gidiş geliş
Büyütüyor delişmen yalnızlığı
Çiziyor beni gözleri mahmur bir kalem
Geçiyor az kullanılmışlığı ömrün
Ölmeye başlıyor bu kara şiir

Yıl/ışıyor sensizliğin kan emen kumaşından
Üzerimize uyan türlü türlü giysiler
Özlediğim tanıdık gölgeler nerededir
Hangi başka hayata yelken açmaktadırlar
Kendi içine akan erimiş gümüş nehir

İğreti iliklenmişiz hayata
İğrenç bir tortudur biriken
Kalmadı kirlenmemiş hiç bir ufuk
Umut dersen... taze bitti.

İzmir-Ocak -2015