Kendini Kanıtlamak Ne Zor İş

Sıkıcı olacağını öngördüğünüz işlerin, yaşarken eğlenceli hâle dönüştüğü, sizin de başınıza gelmiştir. Henüz gelmediyse de, buna zemin olacak bir sahneyi bir gün mutlaka bir yerlerde yakalarsınız. Burası, malzemesi bol bir ülke. İşte böylesi durumlarla karşılaştığınızda “Niye benim başıma böyle şeyler geliyor? ” diye düşünüp sinirlenen bir yapınız yoktur, dilerim. Çünkü ancak, işler ters gittiğinde öfke duygusuna kapılmamayı öğrenmiş bir düşünme şekliniz varsa, o aksiliğin sizin için de mizaha dönüşmesi için gerekli koşullar tamamlanacak demektir.

Anlatacağım hikâye de böyle bir kurguya sahip. Banka, okul gibi yerlerde bir işim varsa, ya da elektrik, su, telefonla ilgili kurumlarda abonelik işlemleri yapılacaksa beni önceden bir isteksizlik sarar. O yüzden de bir an önce o işi yapıp kurtulmaya çalışırım. O gün, iş için noterden bir imza sirküleri çıkartmam gerekiyordu. Notere gittim. Oradaki görevli kıza doğru yaklaşıp imza sirkülerine ihtiyacım olduğunu söyledim ve kimliğimi uzattım. “Ne için? ” dedi, “kurum mu, yoksa kişisel mi olacak? '

“Ben eczacıyım. Eczanede kullanacağıma göre kişisel” dedim. Nüfus cüzdanımı aldı ve alışkın olduğu şekilde yazısını yazmaya başladı. Birden yüzü değişir gibi oldu. Kendisine yardımcı olması için arka taraftaki bir beye seslenerek ekranının yanına çağırdı. Bey de gelip baktı. “Bir de benim bilgisayarda deneyelim” dedi, ciddi bir ifadeyle. Bir sorun olduğu belli ama basit bir imza sirküleri düzenlemekte ne gibi bir sorun olabilir diye düşünerek soru sormadan beklemeye başladım. Kız, eliyle uzaktaki sandalyeleri işaret edip “Siz buyurun oturun, orada bekleyin.” deyince konuyu anlamadım ama elbette oradan da uzaklaşmadım. Bey, kendi bilgisayarında denedi aynı işlemi. “Yok, yine aynı yazı çıkıyor.” diye mırıldanınca dayanamadım. “Bir sorun mu var? ” diye sordum.

Ekranda, “Böyle bir kimlik kaydına rastlanmadı.” diye yazdığını söylediler. Vatandaşlık numaramı çok dikkatli girdikleri halde hep aynı yazı çıkıyormuş. Tekrar denemek için, bir başka bilgisayara geçtiler. Ciddi havayı birazcık olsun dağıtabilmek için, “ En son dört ay kadar önce vekâlet vermiştim, bu süre içinde bir yerlerde ölmüş olmalıyım.” dedim, Ne yüzlerinde bir tebessüm, ne de benle bir iletişim. O anda kendimi zanlı gibi hissetmem gerekir ya da Yaşar ne yaşar, ne yaşamaz gibi. O kadar tedirginler ki, ister istemez düşünmeye başladım. Acaba TC numarası benimkine yakın bir kişi, bu arada öldü de yanlışlıkla beni mi sildiler kütükten gibi. Olur mu olur, bu ülkede.

“İsterseniz hiç çıkarmayalım imza sirkülerini boş yere. Bu durumda muhtemelen varislerim eczane için yeni bir eczacı bulmak zorunda kalacaklar. Ama ben hayatta olduğuma göre kendim bulurum artık. Direk ona çıkarırız imza sirkülerini de” dedim. Yine bir tepki yok. Durumdan anladığım kadarıyla olan şu ki; onlar benimle iletişime geçmiyorlar; sadece ben onların gözünde boş boş konuşup durumu toparlamaya çalışan bir şüpheli durumuna geçiyorum, konuştukça. Çünkü ne de olsa bilgisayarlar benim var olmadığımı söylüyor o anda.

Denenen üçüncü bilgisayarda da aynı yazı belirince iyice emin olmuş oldular kayıtlarda olmadığımdan. Ben de artık, iyiden iyiye düşünmeye başladım: “Hay Allah, bayramlarda ziyaret edebileceğim bir mezarım bile yok. Ne yapacağım ben şimdi desem, hiç olmayacak. Ölmeden önce kendi mezarımı kendim kazar, hazırlanırım diyordum, bunu yapmaya bile vaktim kalmadı. Şimdi bu dar vakitte mezar mı kazayım, yerime eczacı mı arayayım? ” Kafamda kurduğum hikâyeye kendimi iyice kaptırmış gidiyordum ki, onlar bu arada bir bilene sormak gerektiğini düşünüp o doğru kişiyi buldular.

Yetkili, “Sistem değişti ve bu nedenle ekranda kimlikler görünmüyor” dedi de, rahat bir nefes aldı noter personeli. “Bu durumda ne yapacağız peki? ” diye sordular. O da“ Güveneceğiz…Eldeki nüfus cüzdanına göre sirküleri verin” dedi. Böylece ben de kendi imzamı sorumluluk alacağım yerlerde kullanabilmek için yeterli kişi oldum. Artık kapı gibi imzalarım var; üç tanesi yan yana.

Aynur Uluç
H. Karşın 2011 / Sayı 22 -23