Kendini Kandırmak Şiiri - Ezgi Şimşek

Yağmur damlaları vururken
Taksi camına,
Asla olmamış ve asla olmayacak bir şey
Gördüm,
Buğulu camların
Ardında.

İnsanlar yağmurdan
Kaçıyordu...

Sen vardın,
Ben vardım,
Gözlerimiz ve
Ellerimiz vardı,
Acelemiz yoktu!

Ellerim ellerindeydi ve
Gözlerimdeydi aşkın.
Mutluydum,
Mutluydun,
Mutluyduk!

Acılar,
Hiç yaşanmamış
Aşkımız,
Hiç hırpalanmamış
Gibiydi! ..

Sen yine,
Her zamanki gibi
Güldürüyordun beni ve
Umurumuzda değildi
Dünya...

Hep orada kalmak
İstedim;
O anda,
O sahnede...

Yanında olmasam bile
Yanında olduğumu
Görerek,
Tenine dokunamasam
Bile,
Ellerinin ellerimde olduğunu
Bilerek,
Gözlerindeki aşkı
Doğrudan göremesem bile,
Gördüğümü varsayarak...

Sanki gerçekmiş gibi
Kendimi kandırarak! ..