Kendini Kandırıyorsun Şiiri - Ozan Çelebi

Yüreklere bazen bir sözcük olarak giriyorsun
Bir yazıyı boydan boya kendinle süslüyorsun
Ayağına cam kırıklarının batmasından
Aynaların o güzel gözlerine bakmasından korkuyorsun
Herkese inat gülmeye çalışıyorsun
Papatyalarını yanından eksik etmiyorsun
Başını dik tutmaya çalışıyorsun
Her gülüşün ardındaki hüzünleri biliyorsun
Oysa sen kendini kandırıyorsun
Amaç umutsuzluk tohumu ekmek değil bunu anlıyorsun
Aniden bir başkası oluyorsun
Sanki içinde iki kişi yaşıyor sonra birinde ölüyorsun
Çevrende ki insanlara kendinden daha çok acıyorsun
Aman deyip gülüp geçtiğini sanıyorsun
Oysa yüreğinde haykıra haykıra ağlıyorsun
Aniden uyanıyorsun
Genç görünen,sürekli gülen bir ruhla çevrene bakıyorsun
Oysa sen kendini kandırıyorsun
Günün sahtelikleri içinde yaşıyorsun
Bazen siyaha göz göre göre beyaz diyorsun
Bir anda içinde diğer insanları öldürüyorsun
Kimseye aldırış etmeden kötü bir insan oluyorsun
Baharı hayatından kovuyorsun
Yalnız kalıyorsun
Ve nihayetinde ağlıyorsun
Ertesi gün hep aynı şeylerle zaman geçiyorsun
Sen sadece kendini kandırıyorsun
Başını kaldırıp çevrene bakıyorsun
Sahte bir gülümseme saçıyorsun
Bazen bahçende ki çiçekleri suluyorsun
Otları temizleyim derken içindeki gülleri incitiyorsun
Tüm çöpleri temizlediğini zannediyorsun
Sonra hiç bir şeye aldırış etmeden haykırıyorsun
Güldüğünü zannediyorsun
Mutlu olmaya çalışıyorsun
Oysa sen sadece kendini kandırıyorsun
Ozan derki mevsim zemheridir göremezsin
Ruhun sızılarını bilmezsin
Niçin yüzlere bakamazsın
Sen sadece kendini kandırırsın