İnsan olmaya başladığımızı sandığımız anlar vardır. Sevgiyi hissederiz varız deriz, korkuyu yaşarız yok olmayı isteriz ki buda bir var olma göstergesidir. Yaşarız yaşanmışlığımızdan birşeyler anlamaya çalışarak. Sorgularız neyin doğru neyin yanlış olduğunu, biri çıkar gelir der ki, Adam asmak doğrudur.. diğeri der ki o canı biz vermedik ki biz alalım. Biri der ki bu insan değil, bir başkası der ki o bir melek. Yaşıyoruz birilerinin tariflerinden, isteklerinden, düşlerinden ve düşüncelerinden kendimize arttırdığımız hallerimiz ile.
Düşünüyorum da biz bütün bunlar olmadan da yaşamayı biliyoruz birey olarak, neden diye sormaya bile gerek duymadan VARIZ ve İSTİYORUZdur belki de doğru cevap. Evet doğru cevapların bile söylenme zamanları vardır. Doğru anı yakalamak, doğru anda değilsen söylediğin sözlerin hiçbirinin bir anlamı olmuyor çünkü. Farkında olduğumuz ile birlikte yaşanmışlığımızın getirdiği yüklerinde bir kararı vardır yaşantımızın üzerinde. Bu yüzden böylesine suskun ve teslim olmuş halde yaşarız bu hayatı.
Özgürlüğümüz susuz kalmış bir serçenin yapraktaki son damlayı bulması gibi saklanmakta ağaçların dalları arasında. Aslında biz o ağacın kendisiyiz ve her bir yaprağı tutan dallarız ve o dalların ait olduğu bedeniz ve bedenin dünyaya bağlandığı köküz. Hayat biziz, oysa korkularımız bizi ağacın üzerindeki serçeye çeviriyor. Belki de korkularımızda değil çekincelerimiz, hesap vermek zorunda kalışlarımız. Yarın bitecek bir sancının son çırpınışlarıdır belki de yaşadığımız.
Hep bir adım ilerisini düşünmekten bu anları kaybettiğimizi kim fark eder ki? Hani o olsaydı da, bu düzelseydi de, bunu yapmasaydımdı da, da da da uzayıp gider, dönüp bakarız hangi kapıya yaslansak onun ardından bir fikir doğar, çünkü her kapı başka bir dünyanın sesini verir insana. görebildiğin kadar duyabilmekte gerek böylece anlarsın senden öte bir dünyanın olduğunu ve o dünyada seninde bir varoluş hikayen olduğunu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta