Yüreğimin tezgâhını açtım, bitpazarına benziyordu. İkinci ele düşmüş, hoyratça kullanılmış umutlar. Kırık dökük hayaller, bitmiş sevgiler, unutulmuş dokunuşlar. Kökleri mazide kalan nilüferler misali su üzerinde gezinen umutlar, dünü bugüne bağlıyordu.
Zaman mı kandırıyordu bizi. Yelkovanın akrebi kovamla sürecinde gözlerimizi bağlayıp her şeyi güzelleştiriyordu. Rüyayı yaşma döndüren, yoksa yaşamı rüyaya döndüren zaman mıydı? Geçmişin kokusunu genzimizden silemiyorduk. Eylül bahçelerinde ki son gülün tomurcuğu gibi ellerimize düşüyordu.
Seçtiğimiz zamanın rotasını çizemiyorduk. Gideceğimiz menzil belli değildi. Gökyüzüne doğru kandil basamaklarını çıkmayı denedik. Uykudan çok uyanıklık gecelerde sır kapılarını aralamaya çalıştık. Sevmek ile ölmek arasında kurulan köprülerde korkuluklara tutunmadan yürümek kolay olmuyordu. Fırtınalı günlerde, bakım görmeden harbeler arasında yetişip boy vermeye çalışan yaban gülleri gibiydik.
Yalnızlığımızın batağında boğuşurken yürekte yanan ışıklar ödünçtü. Yaşadıklarımızı anlatmak için dili olmayan birer kalp, dediği hissettiğine uymayan bir lisan geliştirdik. Hak ettiğimiz şiirleri birbirimize söyleyemedik. Aslında bir ses, bir tek el, bir nefes yeterdi yenilginin yüküyle ağırlaşmış duygularımızı daldığımız bu ölü uykusundan uyandırmaya. Yüreğimi yüreğinin gölgesinde dinlendirirken yağmur bulutlarını saklıyordum gözlerimin derinliklerinde patlamaya hazır fırtına gibi.
Sürekli bir aldanış bir daha bir daha
Hiç bitmeyecek gecelerden bir sabaha
Çikabilmek ve sevmek durmadan usanmadan
Konuşmak konuşmak gözlerle fısıltılarla
