Herkes kendiyle baş başa kalmak ister oysa,
Kendi içindekileri ölçmek tartmak ve hafifletmek ister...
Kendini anlatmadan anlamalarını ister,
Ama sadece ister,
Kendiyle baş başa kaldığında anlar oysa,
Kendi olmadan,kendine dönemeyeceğini...
Kendini anlatmak bir sağıra yolu tarih etmek gibi,
Bazen o kadar çok seviliyor gibi hissedilir ki,
Peki anlam veremediğimiz şey ise üzgün,kırgın,yorgun,bitkin,halsiz olduğumuzda onlar neden Yok...
Sonra sevgi de bir yere kadar sözü girer araya...
Ve sonda tüm hikayeyi bir son söze kitleyen Dostoyevski'nin sözü;
"Şimdi neyim ben? Bir sıfır. Yarın ne olabilirim? Yarın, dirilip yeniden yaşamaya başlayabilirim! Tümüyle mahvolup gitmeden önce, içimdeki insanı bulabilirim."
•Ayşekarat🌸
•Zeynepgökmen🌸
•Songüleren🌸
Kayıt Tarihi : 23.5.2022 00:03:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
23 mayıs 00.00'da kaleme alındı
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!