Kendini Boğan Deniz Şiiri - Oylun Pirolli

küfür dolu adımlarla yanımda yürüyorsun
/uzanmış yaşamaya bir yanın /
yağmur birikiyor gözlerinde
kırpmıyorsun yüreğini
“güneş” diyor; zamansız açıyor
dilinin altında kiraz çiçekleri

diyorum ki; elleri var bu şehrin
tutuyor ayak bileklerimden
devirip gözlerini içine,
“ git ” diyor; gülümsüyorsun
düşüyor an’a sessizlik
geride kalıyorsun.

sessiz harflerden adın
duyulmuyor çağırana
rengini görüyorsun sözlerimin
bulanık susuyorsun
korku dolanıyor kuytuma
acı kirleniyor

sen rutubet kokulu bir kadınsın
derinde patlıyor dalgaların
kıyıda köpüren öfkene inat
içindeki denizde boğuluyor hayat
oysa gözünü her yumduğunda
uyanıyor aşk uykusundan
yanımdan her usulca geçişinde
gölgem, soluğundan ıslanıyor

sen hayal bir şehirde
kalp atışların dört dörtlük /sebare
uçuk renkli bir entari cebinde
ümitlerini tutuyorsun

diyorsun ki; “deniz de boğulur”
soyunup entarini gidiyorsun
yaşamaya uzanmış bir yanın
geriNde kalıyorum;
çıplak!