Kendini Bilen Övünmez

Dini referans:
Kim MAKAMIYLA övünürse, FİRAVUN'a baksın!
Kim MALIYLA övünürse, KARUN'a baksın!
Kim RÜTBESİYLE övünürse, HAMAN'a baksın!
Kim SOYUYLA övünürse, EBU LEHEB'e baksın!
Kim İLMİYLE övünürse, ŞEYTAN'a baksın!

"Övünmenin Aynasında"

Kim makamla büyürse,
tahtını çölden toplar —
bir gün çöle döner de kendini orada bulur,
Firavun’un bastonuna yaslanır,
ama o baston yılan olur,
ve yutar onu,
konuşan bir Musa'nın nefesiyle.

Kim malıyla şişerse,
dünya onun sandığına hapsolur —
ama Karun gibi toprağın ağzı açılır,
altınlar çığlık çığlığa düşer,
bir servet mezar olur sahibine,
anahtarlar dahi ağlayamaz ardından.

Kim rütbesiyle övünürse, Hâmân’a baksın,
Kibirle kurulan her köşk, çöker bir yaksın.
Yüksekten bakanın yüzü, toprağa aksın,
Nice paşalar ulema geçti, toprakta yatsın.

Kim soyuyla övünürse,
yüzünde Ebu Leheb’in alazı parlar —
kibirle kararan aynalarda,
nesebin cevheri yanar,
öyle bir har olur ki
hiçbir gömlek örtmez çıplak gerçeği.

Kim ilmiyle övünürse,
o ilim, Şeytan’ın secdesiz gururudur —
bilmekle yükselmedi o lanetli varlık,
secdeyle alçalmadı çünkü,
bilgiye secde ettiren
ancak Hak’tan gelen nefestir.

Ey âdemoğlu,
bir bak gölgene,
o bile senden kaçıyorsa güneş doğarken,
neye güvenirsin sen?
Makam, mal, soy, ilim...
hepsi sınav, hepsi bir serap —
ve sen, çölde bir dervişsin sadece,
ayağında nasır, dilinde dua,
yüreğinde aşk varsa
işte o zaman büyüksün!
Ama bil:
kendini bilen,
övünmez;
susar ve ağlar,
rahmetle yoğrulur her gecesinde.