Kendini Arayanlar İçin Şiiri - Fulya Gökçek

Hey sen…
Evet evet sen…
Üzerinde siyah gri çizgili olan kazaklı bey size diyorum…
Buyurun der…
Bu sizden düştü
Çok dalgın yürüyorsunuz fark etmediniz.
Dalgın bakışlı gözleriyle bakar
Teşekkür ederim der
Yoluna kaldığı yerden devam eder.
Öyle dalgındı ki yanlış kağıdı verdiğimi bile
Fark etmemişti
Arkasından koştum
Ben koştukça
Adımlarını daha hızlandırıyordu
Neden kaçıyordu
Sadece düşürdüğü bir kağıttı
Sadece onu verecektim.
Hava kararıyordu,
Dişlerim birbirine vuruyordu,
Hem soğuk hem de açtım
Sığınacak bir yer bulmalıydım…
Yorulmuştum
Aklım adamda kalmıştı
Hiç aklıma gelmedi
Ne yazıyordu acaba kağıtta
Onu bu kadar yoran düşündüren
Yüzündeki izler o kadar derin ve acımasız ki
Gözlerinde o derinliği keşfetmemek imkansızdı
İşte yanan bir ateş ve
Kendinden geçmiş sokak arkadaşlarım
Sığındım yanlarına
Kuru bir ekmek
Boğazımdan zorlukla geçen lokmalar
Doydum mu
Bunu hiçbir zaman anlayamadım
Isındın mı
O benim için sadece ateşti
İçim ısınmıyordu o ateşle
Sabah olmaya başlamıştı
Ateş sönmüş
Sabahın soğugu beni kendime getirmişti
Bu mektubun sahibini bulmalıydım….
İşte yine aynı yer
İşte yine aynı adam
Tekrar seslendim
Hey….
Döndü arkasına
O not senin için
Şaşırmıştım
Notumu okuyayım,adamamı bakayım derken
Adam gözden kaybolmuştu.
Ama kağıtta şu yazıyordu
Bende senin gb kendimi arıyorum….
Fulya-02.12.06