Kendini Arayan Akrostiş Şiiri - Rahmi Emeç

Kendini Arayan Akrostiş

Çok zaman geçti, geride kalan tufan. Orada,
şehrin ayaklarında. Kış’ın beyaz örtüsünde üşüyen.
İsimsiz sokaklar kadar
Yalnız. İki çocuk olsak.
Sanabakan güllerinin önünde.
İsmini arayan…
Nasıl geleyim diyorum ya,
Ve güz dokunurken tenime ve Erken saatlerine
günün. Çaresiz…
Ordayım işte, kendimle başbaşa ve…
Tenimden kentin, Ayaklarına kapanan
Taze ekmek kokusu akşamüstü, çiçekçide bir Lale elimden Irak…
Beni çağıran, İsimsiz çiçeklerin yanına… ve ben,
Resmini
koynunda saklayan, Asılıp kentin bulvarlarına…
Desem,
Isınarak sana…
Nerede,
Suyun üşüdüğünü duysam,
Islatıp kendimi, sokağa çıkar ararım,
Nerede sanabakan gülleri?