Kendini Arayan Adam

Atatürk Bulvarı; en işlek caddesi Ankara’nın
İki yakasında ünlü mağazalar, göz alıcı vitrinler
Ve nasılsa ayakta kalabilmiş üç beş eylemci ağaç
Ve insanlar, koşuşturan; kimi avare, kimi aheste gezen
Ve ıslak kaldırımlarda yürüyen
Tek başına
Bir adam

Kalabalık
Sürüsüne bereket
Genci, yaşlısı
Memuru, emeklisi
Öğrencisi, serserisi
Savruluyorlar yaprak misali
Bir sağa, bir sola
Bir öne, bir arkaya
Dalga dalga
Kaybolmuştu kalabalıkta
Tek başına gezen adam

Adam ürkek
Adam şaşkın

Adam
Yürüyor ıslak kaldırımlarda
Tek başına, yapayalnız
Ağzında sigarası
Üflüyor dumanını olanca hırsıyla
Onun da katkısı var kirlenmişliğinde
Havanın
Onun da payı var
Yıpranmışlığında
Kaldırım taşlarının
Adam
Bakınıyor çevresine nedensiz
Yürüyor öylesine, hedefsiz

Adam üzgün
Adam bezgin

Kim bilir
Hangi mağazanın vitrininde
Çakılı kalmıştır gözleri
Belki bir Pierre Cardin takım elbisenin
Belki şık bir kunduranın etiketinde
Belki rehin almıştır gözlerini
Mavi gözlü bir kadın
Karışmıştır kalabalığa
Sarı saçlarında takılı aklı
Kim bilir

Uğultular, fısıltılar
Bağırtılar, çağırtılar
Kornalar, çığlıklar
Yankılanıyor kulaklarında

Adam ürkek
Adam şaşkın
Adam üzgün
Adam bezgin
Adam yalnız
Adam tek başına
Kalabalığın ortasında

Görmez oldu
Duymaz oldu
Çıkmaz oldu sesi
Akıl dersen
Sarı kızın saçlarında
Şişmiş ayakları isyanda
Ağır geliyor bedeni
Ve elleri
Elleri kalmış bir tek
İhanet etmedik
Şimdilik

Yitip gitmişti
Derinliklerinde bir vahşi ormanın
Ne ay, ne güneş
Ne ses, ne bir nefes
Orman değil, canlı bir kafes
Kapıp alıvermiş içine
Bir tutsak o şimdi
Ormanın bağrında
Özgürlüğe hasret
Işığa hasret
İnsana hasret
Sevgiye hasret

Bir adam
Bir yalnız adam
Yürüyor ıslak kaldırımlarında Ankara’nın
Arıyor
El yordamıyla
Arıyor gözlerini
Arıyor aklını
Arıyor mavi gözlü, sarı saçlı kadını
Arıyor yitip gitmiş kendini
Arıyor
Arıyor
Bulamıyor