Kendini Arayan Adam Şiiri - İbrahim Yılmaz

Adam hışımla şehrin bulvarlarını adımladı
Etrafına bakındı
Bir türlü kendini bulamadı.

Adam kendini aradıkça sinirlendi
Kalbi yanıyordu
Bir aşk yangınıydı bu
Asırlardır Mecnun yüreklerde sönmeyen bir yangındı
Akasyalara yalvardı
Kendini ve leylasını sordu
Hiç kimse adamı ve Leyla'sını görmemişti
Adam gece bekçilerini bekledi
Zaman güz gecesiydi
Alabildiğine ayazdı
Ellerinden çok yüreği üşüyordu
Beyaz bir köpeğin eşliğinde caddelerde yürüyordu
Derken bir gece bekçisine rastladı
Kendini ve Leyla'sını sordu
Gece bekçisi de kimseyi görmemişti
Adam iyice sinirlendi
Bir merdiven aradı
Ve göğe tırmandı.

Derken;
Yıldızlar ona seslendi
Adam mehtaba baktı
Yıldızlar;
''Ey! kendini ve Leyla'sını arayan adam
Sen ve Leylan Tih çölünde'' dediler
Adam sevinçle
Yalın ayak, kızgın Tih çölüne yola koyuldu
Nihayet çölde kendini ve Leyla'sını gördü
Koşarak hasretle Leyla'sına sarıldı
Gözleri kapalıydı
Ağlıyordu
Gözlerini açtığında
Gördükleri seraptı
Adam yıkıldı.

Aralık 2022