Kendine Veda Şiiri - Arife Özden

Saatlerin zamanları bölemediği kuytularda
kendini budayan yufka yürekler
gölgesi ağır günlerin
evladiyelik acılarını bastırırken içinde
saklanır
manası bakışlarında büyüyen sessizliğin ardına

yüzünden silinip giden tebessümleri
ve
sömürülmüş ruhunun kalıntılarında
ucu yanık mektuplar yollayıp
hasretini çektiği huzura
akıbeti belirsiz hayatın
son dediği her sancısında

uzayan gecelerin
görkemli iç büzülmeleri arasından
aralayıp kirpiklerini
inceldiği yerden koparılamayan
zorunlu bağların
infaz ettiği tüm güzel hislerden arta kalan
bembeyaz mendillerde ıslak bir veda nişanesi