Kendine Sakla Yaralarını Şiiri - Nuri Can

Bir gül yaprağı gibi yaşam ayaklar altında
nereye baksan hüzün konar gözlerine
yıllardır ki ırmağı yaralı canevinin
akıp gider sancıyarak mevsimlere
çekilir bir köşeye seyredersin sessizce
sessizlik ki, içine gömdüğün o derin çığlık

ay küs, kayıp iz sürdüğün samanyolu
güneş de doğmuyor yüreğine artık
yüz üstü bırakıp gitti gecelerde yıldızlar
ah! nereye baksan tül kanaması ince sızılar
kör karanlıklardasın ey kalbim
uçurumlar kadar derin ve yalnız

günahkârsın ey kalbim, günahkar
bütün mevsimleri sevmekten suçlusun
bütün çocukları sevmekten
sevmelerin ki, kıyametten beter
anlaki affetmiyor seni hayat
bir elinde ölüm fermanı
bir elinde aşk
aşk ki, ürküttüğün bir mavi kuş
üşür durur pencerende her sabah

vuruldun, vuruldun işte ey kalbim
sevda bir yana düştü, hüzün bir yana
hayatın keyfi kendine, efkârı sana kaldı

ay kanaması
ince bir ışığın kavşağında
üşüyen bir serçe titremesi şimdi
yaralı yalnızlığın
incitir durur bakışlarındaki ince hüznü
öyle kırılgan öyle ürkek

sen ki, kocaman sevdaların büyüsü
dikbaşlı yamaçların örtüsüydün
ömürsüzde olsa bir gelinciğin sevinci
savrulup gitsede uçurumdan uçuruma
yine de ısıtabilir bir avuç mavi yaprağını
aldırma yürü
kendine sakla gece karası hüznünü
kendine sakla yaralarını ey kalbim
kimse bilmesin....

..