Kendine Razi Bir Yanlizlik

Perdeler rüzgârı içeri almıyor,
Sokağın sesi bile unuttu ismimi.
Aynada bir yüz var, tanımıyor beni.
Geceden arta kalan ne varsa içimde,
Sabaha varmadan ölmek istiyor.

Bir ses, susmaya yeminli.
Anılar, aynı kabusta üst üste düşüyor.
Kırık bir bardak gibi duruyor masa
İçinde içilmemiş cümleler,
Söylesem eksilirim, susarsam yok olurum.

Ne gelen var,
Ne gelmese özlenen.
Bir yalnızlık var;
Kendine razı, kimseye razı olmayan.
Gözüm dolu, kalbim yitik,
Ve hâlâ yakıyor, adını bilmediğim yangınlar.

Hiçbir telefon çalmıyor artık,
Zil sesi değil, sessizlik caliyor odada.
Kimse gitmedi aslında,
Ama herkes başka bir gidişin kalbinde saklı.
İşte bu yüzden dönmeler bile teselli etmiyor.

Gitti denmiyor,
Çünkü “kalmak” hiç söylenmedi.
Aşka dair ne varsa,
Hiç yaşanmamış bir hayat gibi üzerimde
Taşıması zor, anlatması imkânsız.

Ne gelen var,
Ne gelmese özlenen.
Bir yalnızlık var;
Kendine razı, kimseye razı olmayan.
Ve gecenin tam ortasında,
Bir çığlık gibi duruyor suskunluğum…