Kendine Kapanan Kapılar Şiiri - Mehmet B ...

Kendine Kapanan Kapılar

Bu hayatta değişen hiçbir şey yok...
Ne zaman,
Ne dünya,
Değişen sadece insanoğlu.

Bir zamanlar kalbinde sevgiyle yürüyen,
Bir tebessümle dağları aşan,
Bir selamla gönülleri kazanan insanlar vardı.
Şimdi...
Kendini taşımaktan aciz,
Yürümek için bile başkasının omzuna yük olan,
Her adımda hayatı zorlaştıran ruhlar içindeyiz.

Ve biz, hâlâ onlara edebin ne olduğunu öğretmeye çalışıyoruz.
Ama edep, kitapta yazmaz;
Yürekte başlar, gözde görünür, dilde şekillenir.
Oysa artık ne yürek kaldı ne gözde merhamet, ne de dilde doğruluk...

Günler geçtikçe küçülüyoruz bedenlerimizin içinde.
Koskoca dünyada bir noktaya sıkışmış gibiyiz.
Her şeyin cevabı varken,
Aklımızdaki sorularla boğuşarak yaşıyoruz.
Birçok şeyin aslını bilsek de,
Sırtımızı dönüyoruz hakikate.

Sonra kalkıp buna “kader” diyoruz…
Hayır.
Bu kader değil.
Bu, susmayı seçtiğimiz yanlışların,
Alkışladığımız sahte yüzlerin,
Görmezden geldiğimiz acıların faturası.

Bizler, bu hayatı yıpratan bizler,
Aslında kendimize şu soruyu soramıyoruz:
"Neden?"

Neden her şeye göz yumuyoruz?
Neden herkese?
Acıya, zulme, ihanete, vefasızlığa, yalana, yalana, bir daha yalana…
Ve neden…
Bir gün bu dünyadan göçüp gideceğimizi bile bile
Bu denli hoyrat yaşıyoruz?

Dünyanın en sistemli, en güçlü organını —beynimizi—
Güzel şeyler için,
Güzel yarınlar için kullanacağımıza,
Neden aptallaşmayı seçiyoruz?

Neden yaşarken düşünmeyi unutuyoruz?
Ve neden düşünürken yaşamayı erteliyoruz?

Mehmet Bildir
20.02.2024