Kendine gelir gibi gel Şiiri - Cüneyt Temir

Akşam lambaları dünyaya gözünü açınca gel,
Ay saklansa da bulutların ardına,
Göstermese de sana yüzünü.
Farketmez.
Ayı ben say, bulutları kalbime çizdiğin aşkın.
Öyle gel...

Ellerime kurşunlar yerleştirilmişse ne olmuş?
Kan damlıyor parmaklarımdan, farz et.
Aynada ki şeklinden korksa da yüzüm.
Sen yok say hepsini.
Beni bile yok say,
Kendine gelir gibi gel...
Hastahane kokusu sinmiş üstüme,
Bahçemde, ki çiçeklerimi özledim.
Ziyaret saatleri her gün 13:30-17:00 arası.
Bilmezsin sen zamanı.
Zamanları hiçe yok say da gel.

Bir kuş demir pencerenin ardında.
İnadına uçuyor sanki,
Bana inadına, özgürlüğün 3 parmağa
hediye edilişine, inadına.
Çarşambaları görüş günü,
Sen çarşambaları hep uyursun, bilirim.
Bir gün bana uykulu gel...

Sıkıştırıyorlar taş ile toprak arasına beni,
Kürek sesleri aceleci üzerimde.
Bir kaç yaratık toprağın altında.
Bir hayli soğuk beyaz önlük.
Dikili vermeye hazır bir taş.
Üzerinde süslemeli bir leylak,
bir de ismim...
Biliyorum geleceksin bir gün yanıma.
Boşver,
Sen o gün gelmeden önce gel...