Kendinden Kırık Yol Şiiri - Turgut Uzdu

Ve yol
En başından
Ve yol kendinden kırık

Kaldırımlar sebepsiz küslüğü taşır
Birbirinden hep uzak
Bazen gül yaprağı düşer üzerine
Bazen birkaç damla çamur

Gölgeler sessizdir
Ne gülmeyi bilir ne ağlamayı
Farklı adımlara zincirlenir
Farklı dünyaların mehtabıdır umut
Ne çok ister orda yaşamayı

Kalabalık yalnızdır günün tamamında
Sokaklar hüznü gözlere saklar
Sevgi yaşanması gereken tek şeydir ya
Yürek bu akıl sır ermez
Bazen göze bazen ele yasaklar

Ucunda görünse de bir serap
Kaldırımlar hasret doğmuştur birbirine
Vuslatı haram
Bakışların boşluğunu doldurur arzu
Son el sallamasıdır birinin diğerine

Hasret tandırdan çıkmış kadar tazedir her zaman
Bazen geceyi örter üzerine
Bazen söylenmemiş bir heceyi
Korku şafağa bulaşmıştır
Cesaret çukurda

Kısaca yol
En başından
Ve kendinden kırıktır