Kendinden döndün mü sen hiç ?

Sen benim şiirlerimsin.
Yüzüne baktığımda ne dizeler yazar kalemim , sen bilemezsin.

Karanlık bir sokağındayım gönlümün.
Sanki ezelden Bî-nihaye buradaymışım gibi yürüyorum.

Yürüyorum sonsuzluğa ,
Adını bilmediğim duygular beraberimde geliyor.
Sen bana hiç bir zaman bilmediğim ;
Duymadığım , hissetmediğim kavramları anlatıyorsun.

Sen bana katilimi sevmeyi öğrettin.
Seni öldüren adama şiir yazdın mı sen hiç ?
En çokta acıtan , sen gözlerimin rengini hatırlıyor musun sahiden ?

Dalgalandığımız denizi ,
Yattığın omuzu ,
İzlediğin yakamozu hatırlıyor musun sahiden?

Sen hiç kalabalık bir caddede
Acaba geçmişmidir diye
Arkana , sağına , soluna baktın mı?

Sahiden ;
Benim gibi önüne bakmayı unuttuğun oldu mu ?
Yürüdüğün yoldan şaştın mı hiç ?

Sen beni gördüğün yollardan kaçtın mı hiç?
Bir an olsun nefsinden önce beni düşündüğün oldu mu?
Sende benim gibi , bir yandan anam babam duyacak korkusuyla ,
Bir yandan utana utana
Ağladın mı hiç odanda ?

Gözlerini kapatmamak istedin mi yaşlanmasın diye?
Sahiden , o gözlerin yaşardı mı hiç ?
Acaba ''Tam olarak şuan'' ne yapıyordur diye merak ettin mi ?
Hiç anlık gelen o merakla titremeye başladın mı ?

Arkamdan baktın mı hiç ,
Senden gitmezsem kalkamayacağımı anladığım an ?
Peki ya sevgilim söylesene ,
Yolundan döndün mü hiç ;
Düşeceksek beraber düşelim dediğim zaman?