Kendinci İnsan Şiiri - Süleyman Zaman

İçten pazarlıkçı gönül kırıcı
Tehlikeler saçar kendinci insan
Anlaksız bir beyin, insan yorucu
Benliğe yontar, hep kendinci insan

Art niyet bürümüş, bilinci bozuk
Yaşam boyu atmış, herkese kazık
Bırakmaz kimseye, bir lokma azık
Düşünmez kimseyi, kendinci insan

Ona buna oyun oynar oyunbaz
Kötülükler yapınca alıyor haz
Bukelamun misali, çok fetvaz
Tilki gibi kurnaz, kendinci insan

El ovuşturur güçlü karşısında
Bir zenginlik yok onun çarşısında
Ama kendin görür dev aynasında
Kişiliksizdir her kendinci insan

Caka satar onun bunun yanında
Onur denen şey yok onun şanında
Yargılansa suçlu halk divanında
Nice suçu olur kendinci insan

Derya kadar sanır fikirlerini
Kurnazca kullanır zikirlerini
Zehir akan, banalca dillerini
Etik, erdem bilmez kendinci insan

Fikri başka, zikri başka başkadır
Görüntüsü hoştur, özü laçkadır
Doğrusu az, yalanları çokçadır
Karmaşık birsi kendinci insan

Zamanım hiç güven duymaz bunlara
Alışkın değilim kötü huylara
Bir sözüm olamaz fikri toylara
Olgunluktan uzak, kendinci insan