Kendince Bir Nokta...

Hani bitti zannedersin ya...
Kendince bir nokta koyarsın,
Bilmezsin her noktanın yeni bir cümleyi başlattığını...
Fark etmezsin her seferinde aynı şeyleri yazdığını…
Zaman usulca öğretir sana,
Hiçbir noktanın bitiremeyeceğini içindekileri…
Tüketemeyeceğini şu küçücük yürektekileri…

Unuttum sanacaksın bazen
Tamam, bitti diyeceksin uslanmadan…
Ve o gözler çıktığında karşına,
Çaresizce kabulleneceksin sende…

Yıllar geçecek üstünden…
Ondan çok uzak bir şehirde açacaksın gözlerini çoğu zaman…
Belki yıllar geçecek görmeyeceksin…
Ama ne zaman yollara düşsen
Oda senin aklına düşecek…
Her durak, her istasyonda…
Önüne çıkan tüm yollar ona varacak istememende…
Arkanda bıraktıkların ondan geçecek habersizce…
Tüm sessizlikler onu getirecek ardından
Tüm yalnızlıklar onda bitecek…
Gözlerin kara bulutlar misali,
Yağmur duasına çıkacak yüreğin çaresizce…

Yollar yetmeyecek ona ulaşmana belki de…
Sessizlikler yetmeyecek unutmana…
Ama hiçbir nokta son vermeyecek şu sonu gelmeyen sevdana…
Bir bekliyle devam edecek her cümlen…
Bir gün gelecek,
Virgülü keşfedeceksin…
Sonunu getirmeden varmayı bir yerlere
Onunla yaşamayı yüreğinde…
Bir gün gelecek,
Sevmeyi öğreneceksin gerçekten
Yazdığın her kelimeyi,
Kaleminden çıkan her nokta sandığın şeyi…
Bir gün gelecek anlayacaksın,
Yarım kalan ne varsa şu hayatta…