Kendince Şiiri - Mehmet Kızılırmak

Ben ilk sende kaybettim.
Gülüşümü, duruşumu, sevincimi.
Öyle sırılsıklam ve öyle dip bucak
İliklerime kadar işlenmemiştim.
Garip bir an geliyor,
Siluetin işliyor karanlığın üstüne,
Ve kalıntıları yok olmuş bir boy gibi,
Yok oluyorum içinde öylece.
Sana kelimeler, sana cümleler
Sana ötelerden ötelerden kopup hallice,
Dizginlenemeyen duygular.
Böylece perişan ve kudretini kaybeden,
Fermansız bir arayış misali,
Kendi içinde uluorta, dışarıda sessizce,
Yitip sönmek, mumken yanıp,
Közken kurumak…

Ben ilk defa sende kaybediyorum,
Ve ilk kez korkuyorum kendimden.
Böyle uçurum görmedi gözlerim,
Hiç böyle çıkmadı gökkuşağı semaya.
Heybetli bir uçurtma ipi gibi,
Hiç böyle salınmadım uzağa.
Nasıl ateş çıkardırmış kıvılcım,
Ve nasıl yanarmış bir anda kainat öylece,
Anladım kendimce.
Günlerce yağmış bir yağmur misali,
Taşkın vermişim yatağıma,
Hasarı kendi içine,
Mutsuzluğu bir cihana.
Böyle biçare ve utangaç,
Dizeler boyunca yalınayak,
Kırpıştırılan bir göz gibi,
Net bir anı arayarak.

Ben ilk sende kaybettim,
Sende kendimi arayarak.