Kendin Olmak Şiiri - Reşat Öztoprak

Herkes "ben gibi ol" der
ama sen,
hep kendin oluyorsun.
Kendin olduğun için suçlanıyorsun,
kimi zaman dar ağacında,
kimi zaman bir sevgilinin,
uzaklaşan ayaklarının tozunda üşüyorsun.
Sırf,
onlar gibi ol/a/madığın için,
anlaşılmıyorsun.
Onlar,
bana benze der,
sen ise,
kayıplarında kendinle susuyorsun
ve neyseler düşüyor diline,
keşkeler yerine.
Sen bilirsin diyerek,
bütün kırılmışlığını...
...kusuyorsun.
Duymuyorlar...
Onlar olamamak zorluyor
bütün nefes alış-verişleri.
Kendin için,
yara alıyorsun
ve bazen
köşeye sıkışmış bir kedi gibi,
yaralıyorsun,
yaraladığın için kanarken.
Onlar susuyor,
senin de susmanı istiyorlar,
susmuyorsun
ve anlaşılmıyorsun,
ölümcül bir sessizlik ile
nikah kıyıyorsun sonra.
Anlatıyorsun,
anlamıyorlar,
anlamıyor,
en iyi anlayanı bile.
Bir daha susuyorsun,
duymuyorlar.
Herneyselerle doluyorsun,
yine olmuyor,
kendine tutunmaya çalışıyorsun,
sen diye bir şey kalmıyor,
onca yabancı arasında,
kayboluyorsun...
Kovuluyorsun,
atılıyorsun,
siliniyorsun...
...karalanıyorsun,
bilmiyorlar,
öldürüyorlar,
ölüyorsun...