Kendin Olmak Şiiri - Ayşe Uç

Ne çok yaşanmışlıklar var hayatımızda,
Dokunulan, dokunuldukça kanayan yaralar...
Ne çok umutlar var derinliklerinde ruhumuzun,
Yaşanmayı bekleyen umursuzca, sorgusuzca.
İnsan denen varlık neden bilmez değerini?
Hor görür, küçümser kimi zaman benliğini,
Oysa ki! Yaratılmış mıdır daha özel bir ruh?
Gelmiş midir dünya yüzüne,
Umut veren bir başka topluluk?
Sevmek gerekir bu hayatta sorgusuz sualsiz,
Güzelleştirmek gerekir önce kendini sonra da ulaşabildiklerini.
İşte o zaman umut, mutluluk, barış bırakmaz yakamızı,
Büyüdükçe büyür sevgi çemberi,
Yayıldıkça salar mis kokusunu bahar çiçekleri.
Ne açlık kalır ne de yoksulluk,
Sevdikçe açılır tüm kapılar, çözülür tüm düğümler,
Sevdikçe kabul görür tüm güzellikler.