Selamlar dostlar bugün sizinle küçük çaplı bir felsefe pıtırcığı paylaşmak istiyorum. Hakkını verebilirsem ne ala veremesem de en kötü güzel bir muhabbet okumuş olursunuz ve muhabbetim gayet iyidir tavsiye ederim aşağı yukarı 24 senedir kendimle muhabbet ediyorum ve henüz hiç sıkılmadım :D
Öncelikle klasik bir insanın öyküsü paylaşayım, LG ne demişti Life is good. Hayat gerçekten herşeye rağmen güzeldir, inanmıyorsanız hayatı kısa bir özet geçeyim;
rastgele bir ülkede doğarsın beş, altı yaşına kadar belki iyi yaşarsın çünkü hiç bir bokun farkında değilsin. Sonra biraz büyüyünce hapishane gibi 8-9 saat bir okulun duvarları arasında yaşaman gerekir eve dönersin zaten ailevi sorunların vardır sonra bir umut üniversiteyi kazanırsın okuduğun bölümün işini bulamazsın sonra da içinde doğru düzgün mutlu olamadığın, sürekli sinirini bozan insanlar için "haydi vatan vazifesi görevini yap" diye askere yollarlar orada da anan sikilir, dönersin iş bulma kaygısı bir iş bulursun, sonra işte de ananı sikerler sonra toplum baskısıyla yada yalnız kalmamak için evlenirsin karın yada kocan tam bir ruh hastası, kevaşe çıkar. Boşanırsın (umarım bu arada çocuk yapmamışsındır) sonra da muhtemelen kendini ya içkiye yada dine verirsin ölene kadar bir kısır döngünün içinde gidip gelirsin ve iyice yaşlanınca "niye yaşadık ki biz amuna goyım " diyip hayatı sorgularsın ama seni dinleyecek, anlayacak kimsen yoktur ve son nefesini verirsin.
Bir kere geldiğimiz bu dünyada bir kere bile yaşayamamak bu olsa gerek... Bizler insanlık olarak ölümden korkarız ama ölüm mutlak ve karşıkoyulamazsa asıl korkmamız gereken yaşayamamak olması gerekmez mi ?. Doğmak kalbinin atmasıyla değil, ruhunun uçmasıyla başlar. Bizler nefes aldığımız anlar kadar değil çevremizdeki herkesi rahatsız etme pahasına özgürce kahkaha attığımız anlar kadar yaşarız ama kendimiz olamazsak ömrümüz boyunca kızgın ve depresif oluyoruz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta