Gün gelecek sen kendini unutacaksın ama sen kendini unuttuğunda bile seni hatırlayan insanlar olursa onlar artık senin değil sensindir. Yaşın ilerledikçe karanlığın içinde kaybolacak ruhun çünkü anlatmak isteyip anlatamadığın, hissedip aktaramadığın o kadar çok şey birikecek ki sende bedenini seneler ruhunu keşkeler demleyecek.
Gün gelecek sevgilin, en yakın dostun, ailen anlamayacak olduğun gibi ve daha da acısı sende kendini anlamayacaksın ve kendini anlamadığın için özgüvenini kaybedip, pes edeceksin.
Ve işte yaradanımızın ışığı bugünler için var, biz kendimizden vazgeçtiğimizde onun ışığı parıldar ! İnsanın en büyük cihadı kendisine yaptığıdır zira kendinden büyük düşmanın ve yine kendinden büyük dostun yok hayatta. Bizler bir başkasıyla tartıştığımızı sanırken aslında kendimizle ve bir başkasıyla barışırken aslında kendimizle barışırız.
Allah 124 bin peygamber gönderdi ama hiçbirisi onu sevdiğimin yüzündeki bir gülümseme kadar anlatmadı, bırak ve izin ver hayatın kendisini anlatmasına, hayat her zaman en güzel şarkıyı söyler, hayatın şarkısı sessizliktir, sessizlikten rahatsız olan bir kişi Rabbini bulamaz. Sen ne kadar kendi romanını yazsan da noktasını hayat koyar.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta