Kendin bilmekte Şiiri - Ömer Çetinkaya

Kendin bilmekte,
El gibi insan.
Dalından kopuk,
Gül gibi insan.

Umutlar eker,
Acılar çeker,
Göz yaşı döker,
Sel gibi insan

RUBAİİ-1 İnsan
İşçi,aşçı,bavaşçı,ama bizler insanız,
Hayır çelikten değil,et ile kemik kanız,
İnsan oğlu bir yerden,bir sefere yollanmış,
Yıllar var ki yoldayız,at'lı değil yayanız.

Yolcudur ezel,
Rüzgâr'da gazel,
Yapısı güzel,
Hâl gibi,insan,

Umman da dam'la,
Ezgindir gam'la
Canında can'la,
Dil gibi insan.

RUBAİİ-2 İnsan
Nesine güvenelim,beden denen bina'nın,
Kondun ve göçeceğiz,iki kapılı han'ın,
Eğilmemek üzere,(Verilen bu kafanın) ,
Ebediyyen yaşanmaz,sonu vardır bu canın.

Sever sevilir,
Yerer övülür,
Ele verilir,
Bal gibi insan.

Çetinkaya sen,
Çıkıştın neden?
Geldin ve giden,
Yol gibi insan.

RUBAİİ-3 İnsan.
Gerçeğin sahilinde,yunup arın yüreğim,
Sıkıntıda olsanda,dürüstlük olsun yerin,
Gerçeğin sertliğine,vurup başım uyandım,
Ne denli acı çeksen,illa dürüst ol derim...

05.05.2006