Kendimlerin En Yorgunu

Bol Alili dar yollardan geçip geldim yirmi üçüme
Tanıdığım ilk Ali, nefret ettiğim ilk akrabam amcamdı
İkincisi ise nefret ettiğim ilk arkadaşım...
Üçüncüsü, hakkında çok zifir dini şakalar yapılandı,
Bi garip adamdı dördüncü Ali,
Şiir yazardı.

Ben geceleri kahve içer otururum masamda
Bi de sigara yakarım ki oksijen açmasın kafamı
Odam duman dolar ve mayışır gözlerim
Yanar biraz
O sıra telefonumdan bi ses
Biri bana sakin desin...

Deliliği düşünürüm tam o sıra,
O zaman gayetle aklı başındayım.
Ama bu bir sorun anladığım kadarıyla
Bazı psikoloji uzmanlarınca...
O vakit "Düşünüyorum öyleyse varım." değil
"Deliliği düşünüyorum, öyleyse yarımım."
demeli filozof.
Biraz Cam Adrian, biraz monolog.

Bol kendimli sıkıcı yollardan geçip geldim yirmi üçüme.
Tanıdığım ilk kendim, beş yaşında bir gerizekalıydı.
İkincisi on yaşına gelip olgunluğuyla övülüp duran itici bi kendimdi.
Üçüncüsü ergenliğini ağır hasar kaydıyla zor kötek atlatmış olandır ki bu kendimi ne anlayabilmiş ne de sevebilmişimdir,
Dördüncü kendim, bugüne dek yaşamışların en yorgunu.

Ölüyorum.
Ruhen vefat etmek üzereyim Mualla.
Mezarıma bir Allah bırakır mısın?
Ölüyorum.
Karnım aç ve üşüyorum.
Üzerime bir teori daha örter misin sıkıca.
Ölüyorum.
Coğrafya kederdir, ağlayıp sellere boğar mısın beni Ortadoğu'da.
Ölüyorum.
Hiçanadolu'dan Akdeniz'e kadar
Kanım Düden'den akar falezlere,
Mualla...
Bi sigara verir misin?