Kendimlede Konuşuyorum Burdaymışım Gibi..

Duygusuz olmak zor. Duymamak. Söylenen onca sözü.. Duyumsamamak. Umursamamak.
Birini düşünmeden yaşamak ne tuhaf.
Kıskanmadan geçirmek koca günü..
Benim olmayan bir nesneyi,
Onca yaşanmışlığa rağmen başkasıyla düşünmek
Düşünebilmek. Yüreğinden düşürebilmek..
Nesne.. Hayat dediğim şey şimdi bi ad takamadığım için sadece bi nesne..
Gözümü açınca gelirdin aklıma,
Başımı yastığa koymadan çıkaramazdım..
Şimdi günün belli belirsiz saatlerinde düşünüyorum.
Acaba şuan ne yapıyordur demedim o günden beri.
Aklıma gelmeyişini sorguluyorum.
Unutmak böyle birşey mi?
Karmaşığım..
Sen olmaya çalışan herkese küfür edesim var.
Yerini doldurmaya çalıştıkları için değil.
Aşkın yalan olduğunu bildiğim için..
Bir kez daha kanmam bilsinler.
Aşk yok! Hiç olmadı. Sadece biz hayal ettik.
Biz seninle aşkı yaşıyoruz sanarken aslında birer hayalettik..
Sen hiç gerçek olmadın. Belki ben bir hayali sevdim..
Sevdim derken düğümlenmiyo artık boğazım..
Hangi damlayla düştün yüreğimden bilmiyorum.
Sessizdim günlerdir....
Hani insan öleceğini bilir gibi suskunlaşırmış ya son günlerinde.
Biliyordum bu acının ebedi olmadığını, İçimde öeleceğini biliyordum..
Batıl inançlarım var benim.
Ölünün resmine bakarsan ona acı çektirirmişsin demişlerdi.
Bakmıyım diye yaktım bütün resimlerini.
Toprağın yüzü serin derler duydun mu?
Ruhsuz sen gittiğinden beri herşey, bende.
Yanında mı ruhum?
Ondan mı ağlayamıyorum artık?
Neyse hergün öldüğümden daha çok yaşıyorum şimdi.
Oralar sana çok yakıştı, hep orda kal.
Bende söylerim parmaklarıma dudaklarımı örnek alsınlar.
Seni yazmasınlar. Çünkü hiç rol yapamıyorlar.
Seni yazdıkça yapmacıklaşıyorlar...