Kendimle söyleşiler (VII)

YAĞMURLAR...

Şehirlerin kendini koruyabilen dokusunda,yağmurları toprağa sinerken, derinlere çekerken su damlalarını...kaldırımlarında biriken ayak izlerini siliyordu hızla hınçla akan sular...... Kimbilir nereden yola çıkan bir bulutun biriktirdikleri, aheste salınıp maviliklerden sürüklenirken özlemi toprağa kavuşmaktı.... döngüyü tamamladım.. işte geldim. Aç kollarını diyordu. Kavuşmaların başka bir haliydi su ve toprağın...
.Üstelik bir yanağa değip düşüyorsa yeryüzüne..... Dokunuyorsa sessizce gülümseyen bir tene... umut esintilerini estiriyordur tutunduğu yerde.. Sessiz, sakin.. Çisil çisil... ya da öfkeli,kızgın,, hınçlı.....Kabulümdür diyordur toprak….!

Susuzluğumu doyuracaksın. Kıvrılan kıraçlığım seninle bitecek.
Köklerini salmış bekliyor koca çınar, yaşlı okaliptus, yeni yetme ceviz.. duvar üstündeki begonviller… kaldırım taşları arasında kuruyan otlar. Derinlere göndermeliyim yağ hadi.. gel hadi diyordu.

Yağmurlar şehrin kaldırımlarım kenarlarında birikirken…umursamayan tavırlarıyla yağmur sularını seyrediyordu penceresinden.. Ne yağmurlar yağdı hiçbirİ yeterli olmadı arınmalarına kaldırım kirlerinin. Yağ gene, vur camına arabanın..silecekler çalışırken Git gellerin aralığı yeter mi bana silinemeyen görüntüler için. Yeter mi gücün? yağ hızla yağ…Belki başarırısın…

...Büklüm büklüm derken şarkı, boynunda, paramparça ruhunda nöbet tutan anıların esaretinden arınabilmek için hangi silahı çevireceksin yağmur damlalarına… Ellerin titrerken yetişebilecek mi mermilerin yağmurun hızına….Beyhude aldanışlardır kendini kandırdığın, kendine söz geçirebilmek için aldanışlarını sırala gerekçeler istifle, kenarlarını dantelle çevir istersen kandırabilir misin kendini…. Beklerken kaderinden aydınlığı, karanlığa sinen her görüntü gülümsüyor artık sana…. Yağmur bulutları rüzgarla sürüklenirken güneş gülümseyen yüzünü gösterip, dağların ardına sinip hoşçakal diyecek. Sadece kızıl maviler kalacak olduğun yerde…

Hadi kapat silecekleri yağmur dindi…..