Kendimle söyleşiler..(ı)

Sevmek..!

………Sevgiler ucuz, sevgiler toz duman olmuş. Sevgi üşüyor soğukta. Kolay mı bir insana seni seviyorum diyebilmek? Dillere pelesenk olan..aşkım,sevgilim, sevdim.. gibi kelimeleri uluorta savurmak.. İçi boş, anlamı, anlamsızlık la eş değer tutulan. Bana iyi davranıyorsan, yakınsan, fedakarsan, iyi zaman geçirtiyorsan, bana, bana..! dediğin sözlerden sonra seversen beni üşürüm işte güneş ışınlarının en gösterişli anlarında bile.

………..Sevmek...neyi ne kadar paylaştığına bakmadan. Hangi gün ona bir omuz olabildim başını dayayacağı. Hangi gün gözyaşlarına dokundum parmak uçlarımla.. O gökyüzüne uzattığı merdivenin basamağı olabildim mi acaba. Yada o kendine sığamayıp bana taştığında.. ben de kendime sığamıyorum ama önceliğim şimdi sensin diyebildiğim mi..? Yoksa canım yanarken canıma tuz basanım mı?

………. Sevmek... Buradasın ama bakışların gönderdiğin yerde kalmış.. Gel hadi diyebilenim mi. Yokluğun da varlığım eksik. Aksin var kara zeminlerde bile. Yaydığım her ses, sesin olarak dönüyor bana… Ne olur kapatma gözlerini, mahrum etme kendinden bana bakarken kendini, diyebilenimiz belki de gerçekten sevdiklerimiz… Uzaklarda da olsan sesini duyamasam da kulaklarımda kalanı yeter. Çoğaldığımız anılarda yerleşmişsin bir kere. Hiçbir mengene ile değil kendiliğinden oradasın. Apansız aklıma düşersin gözlerimin önüne sığ sularda volta atan kıyı balığı gibi usulca görünüp kaybolan da olsan, var olduğunu bilmek yeter diyorsam, sevgim, sevgin yerinde korunmakta demektir

………..Sevmek,... Bir bebeğin parmaklarımızı sıkıca sardığı an gibi saf ve temiz,nedensiz niçin siz seviyorum diyebilmek. Zamansızlıklara inat zaman yaratıp koşabilmek birbirine kucaklaşmak için, Yanında güven duyabilmek. Ardını önünü düşünmeden.. Varsa böyle bir sevdiğin hiç düşünme seni seviyorum demek için. Önce içinde söyle sonra fısılda sonra sonra da ses tellerinin izin verdiği kadarıyla kadar yükselt sesini… Savurma ama inanmadığın sevgileri.. Antik bir kentin içinde ki yüzyılların taş heykellerini bul onlara söyle sevdiğini. Sözcükler gene de siler gözyaşlarını yüzyıllardır duran taş bedenlere tutunur. Belki daha bir anlam kazanır. Çünkü inanmadığın şeye kimseyi inandıramazsın! …

……….İnandıysa insan, seviyorsa. seviliyorsa. Yıkılması zor bir kulenin içinde denizin ortasında yeri hazırdır sevgilerinin. Gelen geçen gemilere el sallayan dalgaların sakiniyle hırçınıyla da baş eden, sökülüp alınması imkansız olan. Acı da çekse, özlese de,coşsa da, sevmek yürek işi.. Sahiplenmeden, tek eline almadan da sevebilir insan. Gölgelerini ve izdüşümlerini özlemlere rağmen hafıza sandıklarında istifleyip korur.
Kalbinden dudaklarına gelmiyorsa sözcükler. Yüreklerine sevgiyi sığdıramadan savuruyorsa. Vücut sıcaklığında harmanlanmamış, bölünmemiş, pay edilmemişse..!
............Sevgiler üşür işte, sadece öksüz sözcükler topluluğu olmaktan
02.12.07