Kendimle söyleşi Şiiri - Muhittin Ulupınar

akşamın alacası düşüyorken yüzüme,
alnım bir kez daha haykırır isyanını yıllara.
Sevdam ki bir mavi sızı ya da korkusudur yüreğimin,
gün be gün soldurur karanfilleri dalında.
karanlığın doğumunda güle yakındır ellerim,
uzun kirpiklerim düşer suya çoğalır suskunluğum,
geçmiş bir hazirandan boşalırken hatıralar,
kaldırımlara yazılan gençliğimdir; uyanır
.
şimdi arkama bakmadan gidebilirim artık gurbete,
bırakmasa da söğüt gölgesinde geçen sürgünlüğüm.
gün kavuşurken bir hüzün sarar beni yalnızlığımın çizgisinde,
unutmam kolaylaşır o zaman yeşil gözlerini sevdiğimin.
yaaşamın güzelliğini düşünmeden ölebilirim,
yorgun şehrin yoksul güvercinleri anması gibi günün birinde,
beni seven kadını bir akşamüstü ağlatabilirim.