Kendimle Söyleşi Şiiri - Ercan Cengiz

KENDİMLE SÖYLEŞİ

bağlanmasaydı gözlerim
karşı karşıya oturur havadan sudan konuşurduk seninle
tatlı söz çıkmazdı ya ağzından, olsun
başlamak gerekti bir yerden
sevmek için (neyi severdin ki sen)
ama yol aldığını söylerdim belki
karanlıktan karanlığa dalarken her adımın
kurtlar sofrasındayız, bilirsin
nasıl bölüştüklerini kurtların

boş yere durmayın buralarda kanat vurup gidin kuşlar
konup da kaçtığınız o heykel
bir bilseniz (neler açtı başıma)
yolumu kesiyor her sabah
iki eğri bacağı ve üstündeki o tombul gövdesiyle
içi bomboş kocaman bir kafa
yüzü kara, gözü kara, utanmaz arlanmaz
gerisin geriye çekmek ister beni

fabrikalarda makine sesleri
tezgahında oyuncak kalıpları bakışıp dururlar yüz yüze
ve işçiler tek tip kıyafetleriyle açlıkla yarışta
karşıdakinin yüzünde görmeye başlarlar kendilerini
kaşını-gözünü-kulağını tanırlar
biraz koyu tenli biraz açık da olsa derisi
sarı kara, düz uzun ya da kıvrılmış saçları
ne kalıp ne fabrika ne tezgah, ne dil, ne töre engel
kendini doyurma biçimleri ve iklim
çoğaltmıyor damarlarını

tanrı girmezse araya, zengin, fakir, münafık olmaz
zulüm, sömürü, katliam
karşıdakinde kendini görünce insan
büyümesi için önce yeşermesi sevinin
güneş, fırtına, bulut, dondurucu soğuk engel değil
yerini değiştirince alttakilerle üsttekiler

(Adsız Fırtınalar Doğuyor)