Kendimle Sohbetim Şiiri - İlyas Gültekin

Kendimle bi sohbetimde, yine kendimi sorgulamaya, isteklerimi yargılamaya başladım...
Ben ne yaptımda yaşadıklarım yükten daha fazlası oldu..
Kabuslar üzerime beton yığınları gibi çöktü diye düşünürken..
Kadehin dibinde bıraktığım bi kaç kırık geldi aklımaa...
Hatalarımın girdabında kayboldum..
Gözümde nem, boğazımda haykırmaya yüz tutmuş cümleler..
Ne yana dönsem duvara çarpar gibi,
Oturduğum yerde bedeli ödenmemiş yanlışlara hapis kaldım...

Yanılgılarım var benim yersiz güvenlerim...
Bu hiçliğin bi günah keçisi benmiyim...
Hiçe saymışlığım, hiçe sayıldığım..
kimi zaman bi inat, kimi zaman cesaret sandığım, yanlış doğrularım var benim..
Her adımda tökezledim, yıkıldım, yakıldım, yorgundum ve yorgunum..
Ayağa kalkmak istemiyorum artık...
Olacaklara boyun eğmek ve gitmek istiyorum...
Dönmek istemiyi düşünmeden herşeyden herkesten gitmek...
Kocaman hayalleri inzivaya bırakarak döktüğüm göz yaşlarına basa basa gitmek, kaybolmak, unutmak istiyorum..

Yavaş yavaş tükendi herşey,,
Dolu dizgin rüzgarların yıktığı tuğldan bi duvar değil,
karanlığı aydınlatma çabasında olan, bir mum gibi ürkek ve korkaktı yok oluş...
Velhasıl üstadım hak ettim...
yaşanması gerekliydi..
ve yaşadım...
Sanırım ben kendime bile fazlayım...
Diyerek bitirdik sohbeti ben gene yerimde kaldım..
kendim ise çok uzaklarda...
çok uzaklarda...