Kendimle Konuşmalar...

Dedim ki,

Soyun kendi sularından
Bir tek, adın kalsın buralarda
Ve tarih/siz anılarda, biraz tuz tadı…

Zaten yoktu bir adı,
Kimliksizdi aşk…
Serseriydi sana bakışlarım…

Dedim ki,

Sensizliğin hikayesidir aldanışlarım,
En çok akşamları girdin kanıma,
Gözlerinle yüreğime dokundun…..

Ben ki, özlem/ektim sana, biliyordun
Sevmektim pervasız, uzaklığını,
Soyunmaktım çırılçıplak korkularına…

“Ve seni,
Yazdığım gün,
Yüreğimin kuytularına,
Zamanı sildim yüzünden,
Sustun!
Düştüm!
Y/ar’ım kalan sözünden…”

Dedim ki,

Nedir gök/yüzüne bakmak,
Hani tutunmak bir bulutun eteğine,
D/okunmak o dağın zirvelerine…

Hani bir sabah kadın, bir sabah…
Sıyırıp g/ecenin bü/tün kasvetini,
U/yanmak “ben” b/akan gözlerine….

“Kavga istiyordu yol b/oyunda ki,
Gecikmiş tetik sesine inat,
Kurşun döküyordu aşk! Yokluğuna…
Pusudayken dost,
Azımsadım ölümü,
Seviyordum ya,
Sevdikçe azalıyordum, çokluğuna…

Dedim ki,

-Akrebin zehri kendine-
Ya aşkın şarabını içmek uğruna,
İnsan nasıl karşı durur yüreğine?

Yeter mi öfke
Yiter mi aşk
Bir sözün eğriliğine?

İnanır mı insan,
Hükümsüz kalan, söylediğine…

Yol dedim,
Düştüm peşine…Belanın…

Kal dedim,
Seviştim koynunda…Yalnızlığın…

Gül dedim,
Güldün…Güle öykündü,
Tenin, ellerin, dudakların…