Kendimle Hasbihal... Şiiri - Hümeyra Gün

Kendi yağında kavrulan,
azı çok yapan bir evde doğdum ben.
Olmadı hiç bir zaman
'Bir elim yağda bir elim balda '

Ama bir anam vardı... / Değme zengin evlerinde olmayan.
O yüzden hep varlıklıydı benim dünyam.
Ne üşüdüm kış günü,soğuk evde.
Ne de ıslandım,şemsiyesiz yağmurda..

Öğrendim erkenden azdan çok yapmaları.
Sonra bakındım yüreğime,ne var ne yok diye..?
Sevgi vardı çokça, nerdeyse taşacak kadar.
Anam koymuştu ilk tohumları... Unutmadım hiç.

Aradım taradım,bulamadım yüreğimde
bir damlacık düşmanlık,ya da kin.
Gülmeyin sakın şimdi.Sormayın da, 'kim bu enayi? '
Hiç bir zaman da demedi ki anam;
"Biri tokat atarsa öbür yüzünü de çevir."
Ama, unutma diye de tembih etti sıkıca....
'Kavganın bile namuslusunu seç.'

O yüzden 'kalleş' kelimesinin anlamını
uzun yıllar hep sözlükte aradım.
Bilmedim dil başka, yürek başka nasıldır.
Ta ki,dünyanın kirli yüzünü görene kadar.
Timsah gözyaşlarını,sahicisinden ayırana kadar....

İşte o zaman üşüdü yüreğim ilk kez.
Yağmurlarda ıslandım iliklerime kadar.
Açtım kollarımı iki yana açabildiğimce...
Kucaklamak istedim sahiden ağlayanları...

Ne kollarım yetişti, ne de kucağım....
Yetmedi işte dedim öfkeyle / yıllar önce göçüp giden anama.
Hani dünyayı kurtaracaktı sevgi,
burası dünya ise, cehennem neresi?

Gitmek istiyor içimdeki kırgın çocuk.
O da şaşırmış gördüğü her şeye, tıpkı benim gibi...
Unutmuş yol neresi, yön neresi.
Gelip yapıştı elime, iki eliyle../ Git gidebilrsen...
Hem gidecek yer var mı ki?

'Yazmak,' diyor Mungan, okuduğum kitapta.
"Kağıt üstüne yapıştırmaktır.
Zamanın kırıp döktüklerini."
Ben de bir çentik attım zamana.
Unutulmasın masum gözyaşları diye.

Belli mi olur bir gün, kurulur Mizan terazisi.
Herkesin ettiği sorulur belki...
Bir çentik attım zamana, kırılıp döküleni de yapıştırdım kağıda.
Anam ses verdi uzaklardan, dedi /unutma sen de!
'Ah yerde kalmaz, duman gökte...! "

____________________(30.1. 2016 güncesi)