Kendimle Görüşmem Şiiri - Naki Aydoğan

Kendim.
Kedigillerden ben bir günüm.
Ünüm bir günüm.
Aklınızdan kelebek geçer.
Yalancı uykuya aldanmazlar bir gün sonu ölürler.
Ölmeyen kelebek türleri vardır elbet
Renklerinden yitiktir.

Kendim olabildim mi geçmişteki kendimle gelecekteki kendimle
Bugün konuşa bildim mi?
Konuştuğum günler çok.
Anladığım an.
Aklıma gelir lambayı açmak.
En azından önümü iliklemem.

Ne derdim önümde klavye.
Aklıma gelmiyorsa bir kelime çelme takardım aklıma
Misal ayraç,
Kapalı ayraç, sol kapalı.
İki ayraç sağ ve sol kapalı.
Aşka kim karşı aynılar.
Aynıların aşkı bir ayna misali bak kendine.

Gülme.
Aman hiç ağlama.
Dur öğlece bir ressam resmini yapsın.
Ya da heykelini.
Ey kel sen iyisin bak heykele hiçbir yeri oynamıyor.
Evet aynaya bakıp resmi yapmaya kalkmada var.
Yoğurduğum hamurdan pişirdiğimi yediğimde…
Sen ne yapıyorsun.

Hiç kendinle karşılaştın mı?
Ölümü öp.
Ölümünü hiç gördün mü?
Başıma gelen kazaları kendimi tanıdıkça anlar oldum.
Bugünkü ayna görüşmem yaşlandım.
Önceleri hep seni düşlerdim.
Gençtim.
Şimdi her şeyden geçtim mi?
Yok, baharları severim.

Kendimle görüşmem nerde oldu dersiniz.
Daha doğrusu hangi halimle.
Tabi ki tuvaletimle.
Kakamla.
Şişimle aram hep iyidir.
Garip olanı ilk şiirimle kendimle görüşmem.
Buda bir dışkı.
Ama insani.
Öğrendiğim bildiğim bilgilerin şeyi.
Kültürü.
Aslına bakarsan yazarları bok böceklerine benzetiyorum.
Düşünce o şeyi fikir.
İşemek bence aklımızı işemek.

Senle görüşmem.
Gelecekle alakalı her zaman.
Doğacak olanlarla.
Kendimle görüşmem ölecek olmamla.