Kendimle Başbaşa Şiiri - Yüksel Türk

Bu kış gününde herkesten uzak
Karlar arasında bir dağ evinde
Baş başa kalsam kendimle
Dışarısı, olabildiğince ıssız
İçerisi, bir o kadar sessiz
Sobada yanan odun çıtırtıları
Mırıldanıp dursa bestesiz

Arkadaşım olsa sımsıcak soba
Dert ortağım olsa
Güğümde fokur fokur kaynayan su
Isınan kestane ve portakal kabukları
Dağılsa o buhurdan kokular
Sarsa odamın dört bir yanını

Sonra bir kar, bir tipi, bir fırtına kopsa
Göz gözü görmese hiç
Pencereler, ıslık üstüne ıslık çalsa
Uluyan kurt sesleri duysam, tâ uzaklardan
İçim ürperse biraz

Ardından bir ıhlamur çayı demlesem
Geçsem otursam pencerenin önüne
Ortalık yavaş yavaş açılsa
Ay yüzünü gösterse, etraf uyansa
Seyretsem dumanlı dağları, yalçın kayaları
Yarı buz tutmuş ırmağı, karlı ormanları
Doğayla iç içe bir zaman geçirsem
Yalnızlığın ve huzurun, varsam tadına