Kendimle Baş Başa Şiiri - Behlül Çakar

İnsan ki kalır kendinle baş başa
Meğer insan aşkmış baştan aşağıya
Fevkalade değildi belki dilim
Ama bilirdim özlemeyi de sevmeyi de

İnan ki kaldım kendimle baş başa
Artık özlem yetmiyor ki kuşlara
Hırçın vaveyla rüzgarı içime işlerken
Nakkaş olmuş gözlerim gözlerini çiziyor

İnsan ki kalır kendinle baş başa
Meğer insan aşkmış baştan aşağıya
Sadece seyret içindeki kelebeği
Kanatlanıp kon bir kere nergis çiçeğime

Yak kurdeleyi, devir kadehi
Mumun ışığında seyret sonsuz alemi
Gör ne aşık yanmış halde
Anlatsın uçarı kuşu bir kalemde

İnsan ki kalır kendinle baş başa
Pencere kenarı ve soğuk karyola
Elinde defter ile on bire on kala
Gözünde açmış sanki bir tulipa

İnan ki kaldım kendimle baş başa

~Behlül