Kendimize Gelelim Şiiri - Doğan Çeçen

Dünya durulacak bir mekân değil,
Yorulur kalpler, düşer dizler,
Bir gün ağlarsın göğsünde yalnızlığın,
Bir gün susarsın kalabalığın içinde.
Ama unutma,
İnsan sığınılacak bir liman olmalı.

Gülüşüyle umut, sözüyle merhem,
Omzuyla yastık, duasıyla derman.
Dert varsa da, sevgiyle eksilsin,
Öfke varsa da, merhametle geçsin.
Birbirimize sabırla dokunalım,
Yarayı saralım, yıkmayalım.

Cennette var, cehennem de
Bir sözde, bir bakışta gizli kader.
Kimse bilmez hangi an yazılmış
Hangi kalpte kaç sınav saklıdır.
Ama biz biliriz:
Allah bize akıl vermiş,
Yüreğimize de yol eklemiş.

Kendimize gelelim…
Biraz duralım aynada gözlerimize,
Ne kaybettik en son?
İnancımız mı, insafımız mı?
Bir çocuğun masum gülüşünde
Cennet saklı değil mi zaten?

Kendimize gelelim…
Dünya dönüyor, ama biz nerede duruyoruz?
Birbirimize ne kadar yakınız,
Ve vicdanımıza ne kadar uzağız?
Şu yorgun yeryüzünde
Bari biz, birbirimize gökyüzü olalım.

İnsanız evet, eksik ve arayışta,
Ama akıl bizde, kalp bizde,
Sevgi de bizde, seçmek de.
Ne olur, artık öfkeden değil,
Sevgiden inşa edelim yarınları.

Ve unutma,
Dünya durulacak bir mekan değil…
Ama insan,
Sığınılacak en güzel liman olabilir.
Yeter ki,
Kendimize gelelim.