Hayata paralel uzanmakla yazılır en iyi şiirler, gece vakitleri. Böyle çözülür sanatı failatün. Eflatun bulutlar düşüyor gökyüzünden. Ben hiç böyle şiir yazmam, yeri geldi diye yazıyorum, yoksa eflatun yağdığından değil efkâr…
İnsan en çok geride kalırsa yanıyor kendine, kaç canım kaldı bilmem, ama yandım. Yağmurla şemsiyeyi düşman edecek kadar.
Ne büyük, ne unutulmaz günlerdi durmadan küçülen. Ya da aynı kelimeler bazı kalemlerde nasıl da büyülüydü. Biz de yeni yeni söküyoruz okumayı, kaldı ki yazmak…
Biz yazınca şiir olmadı aynı acılar, biz aynı acıları dizince cümle bile olmadı devrik yalnızlıklar. Mesaj oldu, hızlı bir şekilde okundu, fazla yer kaplıyordu ve derhal silindi. Ama hiçbir zaman şiir olmadı. Acılar ve gözyaşı aynıydı, ne kadar yer kaplıyordu telefonlarda bilinmez, senin günün gecen olan satırlarda bir şey eksikti.
“ikimizin yerine” de yazıyorum artık. Sen sade kendin için okumazken…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta