Kendimiz gibi... Şiiri - Sinan Kavrak

kendimiz gibi görmekle yapmadık mı en büyük hatayı,
insanları
ve bilemedik,
insanın insanla beslendiğini,
böbürlendik aptalca
son örneğiyiz türümüzün diye
ve son örneklerin fosil olduğunu algılayamadık,
yaşlı fakat saflığını kaybetmemiş yüreklerimizde
ve hep kullanıldık, alçakça
isyanımız boşlukta yankılanan anlamsız heceler gibi,
dönüp üzerimize yapışıyor
ve kulaklarımızda aptallıklarımızın ekoları
ve keşkeler, beynimizi kemiren hece hece
ve keşkeler, çocuklarımızın yarınları adına…
keşke satsa mıydık ruhumuzu şeytana,
ve seccademizin üzerinde
dolar motifleri mi olsaydı,
ve imamlar bağırsa mıydı,
“haydi dolara, haydi dolara”
ASLA! ..

tüyü bitmemiş yetimin hakkını mı yeseydik,
kudurgan ağzımızdan akarken
salya salya hırslarımız
ya da en iyisini yapıp toplum adına
beklemeli miydik yansımalarını ürettiklerimizin
ve beklemeli miydik teslim edilmesini emeğimizin
yıllardır beklediğimiz gibi…

yaşamak istiyorsan, yaşamalı mısın bencilce
ve koca dünya etrafında mı dönmeli.

çık fezaya, bak dünyaya…
ortada avrupa,
salyalarını saça saça geldi yeni papa on altıncı benedikt,
papa beğenmez Türkleri, papa hala haçlı seferlerinde,
ve unutmuş kılıç arslanı, fatih’i
ve biz zorluyoruz batıdan dostu…
işte afrika, açlıktan tek tek kemikleri sayılanların kıtası,
ve hemen sağ üstünde ortadoğu,
babası vurulmuş coni’ler tarafından
baba cansız, yavrusunun telaşlı kollarında
bu Allah’ın belası coni’ler cani…
hemen yanı başında kapitalist komün,
peoples republic of china
artık ansiklopedilerde kaldı
ve daha doğusunda baş belası,
dünyanın candarması
elli yıldız bayraklı,
amerikan belası…
coni, coni
indir doni, göreyim…
Allah belanızı versin…

Sinan Kavrak
Haziran’05 Beykoz