Kendimin Uzağındayım Şiiri - İlyas Gültekin

Son zamanlarda bitmeyen tartışmalar yaşıyorum iç sesimle.
Kendimin uzağında hallere bürünüp,
Hiç tanıyamadığım bir insana dönüşüyorum.
Geri dönüşü olmayan cümleler kurup,
Kurduğum hayallerin şah damarını kesiyorum.
Gerçeklerin farkına vardığım günden bu yana,
Her düş kabus oldu uykularıma.
Anlaşılmak gibi bir derdim yok bu saatten sonra,
Kimseye de anlatmıyorum acılarımı,
Hafiflerim diye güvenip anlattığım herşey yük oldu bana yeni yeni anladım...
Sonra oturup ağladım,
Bir bir dağladım kanayan yaralarımı,
Bana yapılan kötülüklere bir kılıf uydurup,
Unutmaya çalıştım gözümün içine bakılıp söylenmiş yalanları..
Faili belli bu cinayetin katili meçhul artık,
Çünkü ben artık suçlu aramıyorum,
Ne zaman sorgulasam kendimi,
Kusuru hep kendimde buldum.
Umduklarımdan çok bulduklarım yakıyor canımı.
Öyle ya;
İnanmak gibi bir huyum vardı,
Hoş kendime bile inanasım yok bu günlerde.
Kendime güvenimi bile kaybettim.
Akılladığımı sandığım her yerde büyük yanılgılar yaşayıp,
Yenilgilere tutsak kaldım her seferinde..
Dedim ya kendimden uzak huylar edindim.
Solmayacak kinler yeşertiyorum içimde,
Uzak durmam gereken herşeye daha çok yakın,
Yakın olmam gerektiğini düşündüğüm herşeye uzağım..
Gölgemden saklanıp kendimden kaçıyorum,
Avazım da sönmüş türküler ve unutulmaya yüz tutmuş şiirler ile sabahları devirmeye çalışıyorum.
Bir zamanlar yoluna girsin diye umdukların,
Unutmaya çalıştıkların oluyor ya,
İşte ozaman yorulduğunu his ediyorsun..
Umrumda değil diyemiyorum ama, hak etmedim diyebiliyorum.
Ben hak etmedim,
Siz beni, ben yaptıklarınızı hak etmedim.
Bittim işte sonunda ve ben sizden gittim.
Gittiğim yere sizden birşey götürmedim.
Yanlızlığımı, yenilgilerimi doldurdum ceplerime,
Dilimde közü sönmüş küfürler ile gidiyorum..
GİDİYORUM....