Kendimin ögretmeniyim Şiiri - Xizan Şîlan

KENDİMİN ÖĞRETMENİYİM

belleğimin doruklarında
binlerce yanıtsız gizemli sorular
çalkalanır
akıl ve vicdan
karışık duyguların çelişkisinde
isyan ederler
yemyeşil baharlarda
hüzünlü kederlerin soğuk karı
sevinçlerimin üstüne yağar
gececi kuşlar
benim yerime ninnilerle ölülerin ilahisini
öterler
gündüzlerim
gözü kan bürümüşlerin görüntüsünde
kapkaranlık olurlar
gecelerim
sersem uykuların sisinde, dumanında
parlarlar
ben kendi çağımın yorgun
savaşçısıyım
hayatın sınıfında
kendi felsefemin öğretmeniyim
kof umutları
karınca yuvasında beslerim
uyuşuk hayallerden kurtulurum
engebeli, dikenli yollarda sıçrayarak
gerçeğin sonsuzluğuna
koşarım
nazlı bir güzelin gülüşünü ve melul bakışını
rüyalarıma ekerim
alımlı ve cilveli bir dilberin dudaklarından
tatli bir sancının dermanını
içerim, yudumlarım
ben ne yazlarda ısınırım
ne de kışlarda donarım
sazımın tellerinin inlemesinde
ve yanık sesinde eririm
ben ne kendime uzak kalırım
ne de kendime yakın olurum
boğulmuş ruhumun boşluğunda
dolaşırım, çark ederim
titreyen bedenimin acısını
yüreğimin yarasını
zarif ve mütevazi gecelerimin sessiz
yalnızlığıyla sararım

Xizan Şîlan
2017-07-02
Stockholm